«….Έδινε, λέει μια δρασκελιά ο Σαραντάπηχος, και περνούσε απέναντι. Μα, πώς να το βάλλει νους ανθρώπου, πως έκανε ένας άνθρωπος ολάκερο φαράγγι, μια μόνο δρασκελιά να το περάσει. Και πιο πολύ, πώς να το βάλει ο νους ενός μικρού παιδιού, που κρεμόταν ωστόσο, από τα χείλη της γιαγιάς του, που ήταν και η αφηγήτρια.
Μόλις περάσανε το Αχλαδούλι κατέβηκε απ’ το γάϊδαρο ο πιτσιρίκος για να δει την πατημασιά του Σαραντάπηχου, αποτυπωμένη σε μια τεράστια πλάκα, εκεί στο χείλος της αβύσσου, στη μια πλευρά του φαραγγιού.
- Γιαγιά, πιστεύεις ότι υπήρχε στ’ αλήθεια ο Σαραντάπηχος;
- Έτσι λένε, παιδί μου… “
— Νίκος Ζερβονικολάκης (αφιέρωμα στη μνήμη του)